சென்னையை அடுத்த ஒரு புறநகர் பேருந்து நிறுத்தத்தில் பேருந்திற்காக காத்துக்கொண்டிருந்தேன். கூட்டம் அவ்வளவாக இல்லாத ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை. வெயில் இல்லாத முன்மதிய நேரம். மக்கள் மெதுவாக இயங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவசரம் இல்லாத தன்மை எங்கும் நிலவியது. பூ, வாழைப்பழம், ஆப்பிள் வியாபாரம் மட்டும் சற்று பரபரப்பாக நடந்து கொண்டிருந்தது. இளைஞர்கள் நாகரிக உடைகள் அணிந்து, காதில் headphone சொருகி எங்கோ வேகமாக சென்றுகொண்டிருந்தார்கள். நான் பேருந்து வரும்வரை இதை எல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துகொண்டிருந்தேன்.
நான் எதிர்பார்த்திருந்த பேருந்து வந்து சேர்ந்தது. வண்டியை நிறுத்திவிட்டு ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனர் இறங்கி சென்றுவிட்டனர். யாரும் வண்டியில் இல்லை. நான் யோசித்துக்கொண்டே வண்டியில் ஏறி அமர்ந்தேன். 5 நிமிடம் வரை யாரும் வரவில்லை. நான் வெளியே வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தேன். கீழே நடைபாதையில் ஒரு வயதானவர் அமர்ந்திருந்தார். இடையில் ஒரு துண்டு மட்டுமே கட்டிருந்தார். ஒரு துணிப்பை மட்டும் வைத்திருந்தார். அதற்குள் என்ன இருந்தது என்று சரியாக தெரியவில்லை. அடிக்கடி பைக்குள் கை விட்டு சோதித்துக்கொண்டே இருந்தார். அதற்குள் மக்கள் பேருந்தில் வர ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். ஜன்னலோர சீட் எல்லாம் நிரம்பிவிட்டுருந்தது. அந்த வயதானவர் மெதுவாக எழுந்து நின்றார். கால்கள் தடுமாறியது. யாரையோ எதிர்பார்த்திருந்தார். அடிக்கடி எழுந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். முகத்தில் ஒரு கடுகடுப்பு நன்றாக தெரிந்தது.
சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு வயதான பெண்மணி வந்து, அந்த பெரியவர் அருகில் அமர்ந்தார். அவருடைய மனைவியாக இருக்க வேண்டும். "ஏன் இவ்வளவு நேரம்" என்று பெரியவர் கோவித்துக்கொண்டார். அந்த பெண்மணி ஏதும் சொல்லாமல் ஒரு கவர் கொடுத்து விட்டு எழுந்து சென்று விட்டார். இவர் அந்த
கவர் ஐ மெதுவாக பிரித்தார். நான் ஆர்வமுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அதற்குள் ஓட்டுநர் பேருந்தை எடுத்துவிட கூடாதே என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர் கவர் பிரிப்பதை நிறுத்தி விட்டு ஏதோ யோசிக்க ஆரம்பித்து விட்டார். தன்னுடைய துணி பைக்குள் கை விட்டு ஒருமுறை பார்த்து கொண்டார். முகத்தில் ஒரு திருப்தி. திரும்ப கவர் பிரித்து உள்ளிருந்து ஒரு அழகான ஒரு சிறிய பாட்டிலை எடுத்தார். அது ஒரு whiskey பாட்டில். அதை அழகாக தடவி கொடுத்து திறக்க ஆரம்பித்தார். திறக்க முடியவில்லை. கீழே தட்டி பார்த்தார். ஒன்றும் நடக்கவில்லை. பற்களால் கடித்து ஒரு வழியாக திறந்து விட்டார். எதையோ சாதித்து விட்ட ஒரு பெருமிதம். அருகில் இருந்த பிளாஸ்டிக் டம்ளரில் பாதியை ஊற்றினார். தன்னுடைய துணிப்பையில் கை விட்டு ஒரு வாட்டர் பாக்கெட் மற்றும் ஒரு முறுக்கை எடுத்து வெளியே வைத்தார். தண்ணீரை பிரித்து டம்ளரில் ஊற்றினார். 3-5 சொட்டுகள் எடுத்து தரையில் தெளித்தார். மேல ஒருமுறை பார்த்துக்கொண்டார். கடகடவென ஒரே மடக்கில் குடித்து விட்டார். முகத்தில் பல பாவங்களை காண்பித்தார். அநேகமாக பேருந்தில் இருந்த அனைவரும் பார்த்து கொண்டிருந்தனர். சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தார்.
மெதுவாக எழுந்து தடுமாறி நான் அமர்ந்திருந்த பேருந்தில் ஏறினார். ஓட்டுநர் அமரும் இடத்தில் இருந்து ஆரம்பித்தார். "அய்யா சாப்பிட்டு 2 நாள் ஆச்சு, தர்மம் போடுங்க, பச்சை தண்ணி கூட குடிக்கல" என்று வரிசையாக கேட்க ஆரம்பித்தார். யாரும் அவரை கண்டுகொள்ளவில்லை. அலட்சியமாக பார்த்தார்கள். என்னிடம் நெருங்கும் பொழுது நானும் வேறு திசையில் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். யாரும் காசு கொடுக்கவில்லை. அவர் பேருந்திலிருந்து இறங்கி, அவர் முன்பு அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கே சென்று அமர்ந்தார். மீதம் இருந்த பாதி பாட்டில் சரக்கை அப்படியே ஒரே மடக்கில் குடித்தார். அவருக்கு எதிர் பக்கம் கை தட்டி அழைத்தார். ஒருவன் வேகமாக ஓடி வந்து ஒரு பிளாஸ்டிக் கவரை இவரிடம் கொடுத்து விட்டு சென்றான். உள்ளே கை விட்டு ஒரு அப்பளத்தை எடுத்தார். எங்கள் பக்கம் திரும்பி ஜன்னரோலமாக அமர்ந்திருந்த எங்களை பார்த்து அலட்சியமாக சிரித்து அப்பளத்தை கடிக்க ஆரம்பித்தார். பேருந்து நகர ஆரம்பித்தது.
நான் எதிர்பார்த்திருந்த பேருந்து வந்து சேர்ந்தது. வண்டியை நிறுத்திவிட்டு ஓட்டுநர் மற்றும் நடத்துனர் இறங்கி சென்றுவிட்டனர். யாரும் வண்டியில் இல்லை. நான் யோசித்துக்கொண்டே வண்டியில் ஏறி அமர்ந்தேன். 5 நிமிடம் வரை யாரும் வரவில்லை. நான் வெளியே வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தேன். கீழே நடைபாதையில் ஒரு வயதானவர் அமர்ந்திருந்தார். இடையில் ஒரு துண்டு மட்டுமே கட்டிருந்தார். ஒரு துணிப்பை மட்டும் வைத்திருந்தார். அதற்குள் என்ன இருந்தது என்று சரியாக தெரியவில்லை. அடிக்கடி பைக்குள் கை விட்டு சோதித்துக்கொண்டே இருந்தார். அதற்குள் மக்கள் பேருந்தில் வர ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். ஜன்னலோர சீட் எல்லாம் நிரம்பிவிட்டுருந்தது. அந்த வயதானவர் மெதுவாக எழுந்து நின்றார். கால்கள் தடுமாறியது. யாரையோ எதிர்பார்த்திருந்தார். அடிக்கடி எழுந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். முகத்தில் ஒரு கடுகடுப்பு நன்றாக தெரிந்தது.
சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு வயதான பெண்மணி வந்து, அந்த பெரியவர் அருகில் அமர்ந்தார். அவருடைய மனைவியாக இருக்க வேண்டும். "ஏன் இவ்வளவு நேரம்" என்று பெரியவர் கோவித்துக்கொண்டார். அந்த பெண்மணி ஏதும் சொல்லாமல் ஒரு கவர் கொடுத்து விட்டு எழுந்து சென்று விட்டார். இவர் அந்த
கவர் ஐ மெதுவாக பிரித்தார். நான் ஆர்வமுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அதற்குள் ஓட்டுநர் பேருந்தை எடுத்துவிட கூடாதே என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர் கவர் பிரிப்பதை நிறுத்தி விட்டு ஏதோ யோசிக்க ஆரம்பித்து விட்டார். தன்னுடைய துணி பைக்குள் கை விட்டு ஒருமுறை பார்த்து கொண்டார். முகத்தில் ஒரு திருப்தி. திரும்ப கவர் பிரித்து உள்ளிருந்து ஒரு அழகான ஒரு சிறிய பாட்டிலை எடுத்தார். அது ஒரு whiskey பாட்டில். அதை அழகாக தடவி கொடுத்து திறக்க ஆரம்பித்தார். திறக்க முடியவில்லை. கீழே தட்டி பார்த்தார். ஒன்றும் நடக்கவில்லை. பற்களால் கடித்து ஒரு வழியாக திறந்து விட்டார். எதையோ சாதித்து விட்ட ஒரு பெருமிதம். அருகில் இருந்த பிளாஸ்டிக் டம்ளரில் பாதியை ஊற்றினார். தன்னுடைய துணிப்பையில் கை விட்டு ஒரு வாட்டர் பாக்கெட் மற்றும் ஒரு முறுக்கை எடுத்து வெளியே வைத்தார். தண்ணீரை பிரித்து டம்ளரில் ஊற்றினார். 3-5 சொட்டுகள் எடுத்து தரையில் தெளித்தார். மேல ஒருமுறை பார்த்துக்கொண்டார். கடகடவென ஒரே மடக்கில் குடித்து விட்டார். முகத்தில் பல பாவங்களை காண்பித்தார். அநேகமாக பேருந்தில் இருந்த அனைவரும் பார்த்து கொண்டிருந்தனர். சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தார்.
மெதுவாக எழுந்து தடுமாறி நான் அமர்ந்திருந்த பேருந்தில் ஏறினார். ஓட்டுநர் அமரும் இடத்தில் இருந்து ஆரம்பித்தார். "அய்யா சாப்பிட்டு 2 நாள் ஆச்சு, தர்மம் போடுங்க, பச்சை தண்ணி கூட குடிக்கல" என்று வரிசையாக கேட்க ஆரம்பித்தார். யாரும் அவரை கண்டுகொள்ளவில்லை. அலட்சியமாக பார்த்தார்கள். என்னிடம் நெருங்கும் பொழுது நானும் வேறு திசையில் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். யாரும் காசு கொடுக்கவில்லை. அவர் பேருந்திலிருந்து இறங்கி, அவர் முன்பு அமர்ந்திருந்த இடத்திற்கே சென்று அமர்ந்தார். மீதம் இருந்த பாதி பாட்டில் சரக்கை அப்படியே ஒரே மடக்கில் குடித்தார். அவருக்கு எதிர் பக்கம் கை தட்டி அழைத்தார். ஒருவன் வேகமாக ஓடி வந்து ஒரு பிளாஸ்டிக் கவரை இவரிடம் கொடுத்து விட்டு சென்றான். உள்ளே கை விட்டு ஒரு அப்பளத்தை எடுத்தார். எங்கள் பக்கம் திரும்பி ஜன்னரோலமாக அமர்ந்திருந்த எங்களை பார்த்து அலட்சியமாக சிரித்து அப்பளத்தை கடிக்க ஆரம்பித்தார். பேருந்து நகர ஆரம்பித்தது.
No comments:
Post a Comment