மனசாட்சி

நான் நடந்து கொண்டே இருந்தேன். அவனும் கூடவே வந்தான். அவனிடம் எதுவும் பேசவில்லை. பேசுவதாலும் ஒன்றும் ஆகிவிடபோவதில்லை என்று நான் நன்றாக அறிந்திருந்தேன்.  அது ஒரு மிகப்பெரிய வனம். பொட்டு வெயில் பூமியில் விழாதவாறு அடர்ந்து வளர்ந்திருந்த மரங்கள். தங்கள் கடமை நிற்பதே என்பது போல நின்றிருந்தன. இந்த பூமியை தாங்கள் தான் இயக்குகிறோம் என்ற உண்மை தெரிந்தும் மௌனமாய் நிற்கின்றன. இயற்கையின் வனப்பை வியந்து சந்தோஷித்திருந்தேன். அவன் திடீரென்று மறைந்துவிட்டான். நான் சந்தோசமாக இருக்கும் பொழுது அவன் என்னிடம் இருப்பதில்லை. நான் அவனை தேடபோவதில்லை. என்னை விட்டு நீங்கினால் போதும் என்ற மனநிலையை எட்டி விட்டேன். அவனிடம் எனக்கு எப்பொழுதும் ஒரு சலிப்பு உண்டு. என்னை வழிநடத்துகிறேன் என்ற ஒரு மனநிலையில் என்னையே கண்காணித்து கொண்டிருக்கிறான்.  

ஒரு இறகை சுமந்துகொண்டு நடப்பது போல இருந்தால், நான் உண்மையில் மகிழ்ச்சியுடன் நடந்திருப்பேன். ஆனால் அவன் ஒரு பெரிய பாறாங்கல் போல் அல்லவா இருக்கிறான். அவனை சுமந்து கொண்டு நடப்பது ஒரு பெரிய அழுத்தமாக இருக்கிறது. சுவாசக்குழாயை அடைப்பது போல ஒரு உணர்வு.என்னை எப்பொழுதும் பின்னோக்கி இழுப்பது போல ஒரு எண்ணம். தடம் மாறுவதால் உண்டாகும் இழப்புகளை மட்டுமே என்னை சிந்திக்க வைக்கும் ஒரு மனோபாவம். இவனுடன் வாழ்ந்திட முடியுமா என்ற மாயகொக்கியை என்றென்றும் என் முதுகில் குத்தியிருப்பதை போல ஒரு உணர்ச்சி.

இவன் என்னுடன் மட்டும் தானா இருக்கிறான். நான் தனியாக நடக்கையிலும், வேதாளம் போல உப்புமூட்டையாக இருக்கிறான். உண்மையில் அவன் நம் அனைவரின் முதுகிலும் ஏறி அமர்ந்திருக்கிறான் என்கிற வரையில் எனக்கு ஒரு மெல்லிய ஆசுவாசம். ஜீவாத்மா, பரமாத்வா போல கண்ணுக்கு தெரியாமல் அடிநெஞ்சில் அழுத்திகொண்டிருக்கிறான். புவிஈர்ப்பு இல்லாத ஒரு இடம் பூமியில் இல்லாது போல , இவன் இல்லாமலும் நான் இருந்ததில்லை. மனம் அலைபாயும் பொழுதெல்லாம், அம்மா திட்ட தயங்கியபொழுதெல்லாம், அப்பா கண்டிக்க மறந்தபோதெல்லாம் இவன் தன்னுடைய கடமையை விட்டு விலகியதில்லை. இல்லாத கைகளால் என்னை அறைந்திருக்கிறான், சொல்லாத வார்த்தையால் என்னை துளைத்திருக்கிறான், வெட்கப்பட வைத்திருக்கிறான்.

எனக்கு ஏன் இவன் மேல் இவ்வளவு கோபம். என்னுடைய சந்தோசத்தை தடுப்பதாலா? என் மனம் போன போக்கில் போக அனுமதிக்காததாலா? ஒருவேளை சமுதாயத்தின் நியதிகளுக்கு உட்பட்டு என்னை நடத்துவதாலா? இருக்கலாம். இவன் என்னுடன் இருப்பதால் மட்டுமே நான் இன்றளவில் உயிர்ப்புடன் இருக்கிறேன். சமுதாயம், சட்டம், சுயஒழுக்கம், பரிவு, கருணை போன்றவற்றின் ஆதிக்கங்களை இவனிடம் கொடுத்துவிட்டதாலோ என்னவோ, செல்லும் பாதையில் ஒரு நிம்மதியை இவன் பரிசாக திரும்ப தருகிறான்.

இன்று அடர்ந்த காட்டில், இயற்க்கையின் ஆதிக்கத்தில் நடந்து சென்று கொண்டிருக்கிறேன். இவன் என்னிடம் இல்லை இப்பொழுது. தெரியும். தவறேதும் செய்யாமல் மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கும்பொழுது இவன் ஒளிந்திருந்து பார்த்து மகிழ்கிறான்.

மனசாட்சி :) :)

திரைப்படம் - ரசனை

எனக்கு பொதுவாகவே திரைப்படங்கள் பார்ப்பது பிடிக்கும். நிறைய படங்கள் பார்க்க நிறைய பிடிக்கும். திரைப்படங்கள் பொழுதுபோக்கிற்காக மட்டுமே எடுக்கபடுபவை என்பதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. பொழுதுபோக்கு அதில் ஒரு அம்சம். அவ்வளவே. அந்த எல்லையையும் தாண்டி பல படிப்பினைகள் அதில் உள்ளது. எல்லாவற்றையும் தாண்டி திரைப்படம் பார்ப்பது ஒரு ரசனை சார்ந்த விஷயம்.

சில படங்கள் திரைக்கு வருவதற்கு ஒருசில மாதங்களுக்கு முன்பிரிந்தே, அந்த படம் சார்ந்த ஒரு உற்சாகம் நம்மிடயே தொற்றிகொள்வது உண்டு. அந்த படம் பற்றியே தெரிந்திராத நாம், அதைபற்றிய பல திட்டமிடலும், யூகங்களுடனும் நாட்களை கடத்த ஆரம்பித்துவிடுவோம். இது ஒரு உற்சாகமான மனநிலை. சமுதாயத்தில்,  தொழிலில், குடும்பத்தில் உள்ள பல அழுத்தத்திற்கு இடையையும் நம்மை நகர்த்தி கொண்டு போவது இதுபோன்ற சில காரணிகளேயன்றி வேறொன்றுமில்லை. திரைப்படங்கள் ஒருவிதமான உந்துசக்தி என்பது என்னுடைய புரிதல்.

திரைப்படம் ஆக்குதல் ஒரு கலையென்றால், அதை ரசிப்பது அதைவிட பெரிய கலையாக இருக்கவேண்டும். திரைத்துறை என்ற ஒரு பிரம்மாண்டமான கட்டமைப்பிற்கு, வியாபாரத்திற்கு நம்முடைய ரசனை அடித்தளமாக இருக்கிறது. நாம் பார்க்கும், ரசிக்கும் படங்கள் ஒருவாறாக நம்மை அடையாளபடுத்தி விடுகிறது. 

திரைஅரங்கில் படங்கள் பார்ப்பது மட்டுமே நிறைவான  பார்த்தல் அனுபவத்தை தருகிறது என்பது என் அனுமானம். நான் பொதுவாகவே படம் ஆரம்பிப்பதற்கு பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு முன்பே எனது இருக்கையில் சங்கமித்துவிடுவேன். ஒருவிதமாக திரைபடத்தை ரசிப்பதற்கு என்னை தயார்படுத்தும் மனநிலை இது. படம் ஆரம்பித்த பின்னும் சிலர் அரங்கிற்குள் வருவதை நான் பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன். சிலர் பதட்டத்தோடும், சிலர் அலட்சியதோடும் நுழைவார்கள். இவர்கள் ரயில் நிலையத்திற்கோ, விமானத்திற்கோ இப்படி செல்வதை நினைத்து கூட பார்க்க மாட்டார்கள். திரைப்படம் தானே என்ற அலட்சியம் மட்டுமே காரணம். Tarantino, Nolan  போன்றவர்களின் படங்களிற்கு 45 நிமிடங்களுக்கு பிறகு வருவது எந்தமாதிரியான ஒரு ரசனை என்று எனக்கு புரியவில்லை. வந்தபிறகும் pop cornகு என்ன flavour சேர்த்து வாங்க வேண்டும், lunch எங்கே சாப்பிடுவது போன்ற முடிவுகளை மிகசத்தமாக எடுக்கிறார்கள். பலர் செல்பேசியில் பேசுவதற்காகவே வருகிறார்கள் போல. இதற்கு ரசனை வேண்டும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை, குறைந்தபட்சம் ஒரு சுயஒழுக்கம் மட்டுமே போதுமானது. படத்தை கைதட்டி, விசிலடித்து பார்ப்பதும் ரசனையின் ஒரு வெளிப்பாடே. அதில் தவறில்லை. அது அனைவரையும் ரசனையின் ஒரு மைய புள்ளியில் நம்மை இருத்திவிடுகிறது.

பலருக்கு இது பொழுதுபோக்கு மட்டுமே, மிகச்சிலருக்கு இது உணர்வு சார்ந்த/வாழ்க்கை சார்ந்த விஷயம். படங்களை ரசிப்போம், ரசிக்க செய்வோம். 

நன்றி.