நான் ஒரு அவசரமான வேலையாக என் கிராமத்திற்கு செல்ல வேண்டும். இன்று இரவு ரயில். எங்கள் கிராமத்திற்கு சரியான பேருந்து வசதி இல்லை. ரயிலில் சென்றால் சற்று சௌகரியமாக இருக்கும். ரயில் அதிகாலை 3 மணி அளவில் சென்றடையும். அங்கிருந்து 3 கிமீ நடந்து செல்ல வேண்டும். அங்கு தான் பிரச்சனையே. அது ஒரு ஆள் அரவமற்ற பகுதி. ரயில் நிலையத்திலிருந்து கிராமம் வரை எப்போதும் அந்த நேரத்தில் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். வழி நெடுக இரு பக்கமும் சுடுகாடு. எனக்கு பொதுவாக பேய் பயம் கிடையாது, இருந்தாலும் ஒரு அமானுஷ்யமாக இருப்பதால் நான் ரயில் நிலையத்தில் காலை 6 மணி வரை இருந்து விட்டு, மெதுவாக செல்வது வழக்கம். ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் தவிர யாரும் இல்லாத ஒரு ரயில் நிலையம் அது. நான் எப்போதும் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அறைக்கு வெளியே அமர்ந்து கொள்வது வழக்கம். அவர் பச்சை கொடி காட்டிவிட்டு, அவரது அறைக்குள் சென்று தூங்கிவிடுவார்.
ஆஃபிஸில் இருந்து அவசரமாக வீடு வந்து, கையில் கிடைத்த பொருட்களை எல்லாம் எடுத்து பையில் வைத்து அவசரமாக ரயில் நிலையம் வந்து சேர்ந்தேன். ரயிலில் ஏறி அமர்ந்தேன். ஒரு மாதிரி படபடப்பாக இருந்தது. எனக்கு side upper சீட். சைடு லோயரில் ஒருவர் முழுவதுமாக போர்த்தி கொண்டு அமர்ந்திருந்தார். AC குளிர் புதிது போல. ஏதோ அர்த்தமாக என்னை பார்த்து சிரித்தார். நானும் சிரித்து வைத்தேன். TTE டிக்கெட் செக் செய்து கொண்டே வந்தார். என் டிக்கெட்டில் கிறுக்கி விட்டு திரும்ப தந்தார். அவரது டிக்கெட்டை செக் செய்யவில்லை. ஒருவேளை முன்னமே செக் செய்திருப்பார் போல.
"சார் எங்க போறீங்க" என்று அவர் கேட்டார். நான் எனது ஊர் பெயரை சொன்னேன்.
"காலையில சீக்கிரமே போய்டுமே ரயில், எப்படி போவீங்க சார்" என்று கேட்டார்.
"6 மணி வரை ஸ்டேஷன் ல இருப்பேன் சார். அப்பறமா போவேன்" என்றேன்.
"ஏன் சார், 3 மணிக்கு நடந்து போலாமே சார் நீங்க" என்றார்.
"இல்லை சார், தனியா போகணும். அது தான் வேண்டாம்னு பாத்தேன்" என்றேன்.
"என்ன சார் ? பேய் பயமா" என்று சிரித்தார்.
அந்த சிரிப்பு என் தன்மானத்தை தட்டி எழுப்பியது. "அட போங்க சார், பேய் னு ஒண்ணு இந்த உலகத்துல கிடையாது சார். அதெல்லாம் சும்மா ஊரை ஏமாத்தற வேலை. ஏன் பேய் ராத்திரி தான் வருமா, பகல்ல வந்தா பேய்க்கு பயமா. என்னை பார்த்தா பேய்க்கே பேதி ஆகும்" என்று நக்கலா சிரித்து கொண்டே சொன்னேன்.
முகத்தை இறுக்கமாக வைத்து கொண்டார். "ஆசைகள் நிறைவேறாம செத்தவங்க பேயா அலைவாங்கனு நீங்க கேள்வி பட்டதில்லையா சார்" என்றார்.
"ஹா ஹா ஹா அப்படி பார்த்தா மனுஷனை விட பேய்ங்க தான் ஜாஸ்தியா இருக்கும். என்ன நீங்க பேய் ஆராய்ச்சியாளரா" என்று கேட்டேன்.
"என்ன இருந்தாலும் நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது சார்" என்றார்.
"சரி விடுங்க. ரொம்ப குளிருதா சார், போத்திகிட்டு இருக்கீங்க" என்றேன். மெய்யமாக சிரித்தார்.
"அது சரி, நீங்க எங்க போறீங்க சார்" என்றேன். என்னுடைய ஊர் பெயரை சொன்னார்.
"நீங்க எப்படி காலைல போவீங்க" என்று கேட்டேன்.
"அது தான் நீங்க இருக்கீங்கல. 3 மணிக்கு பேசிக்கிட்டே நடந்து போயிடலாம்" என்றார்.
"சூப்பர் சார். எனக்கு தூக்கம் வருது. நான் மேல போய் படுத்துகிறேன்" என்றேன்.
"Good Night" என்று அழுத்தமாக கூறினார்.
அதிகாலை 3 மணிக்கு சரியாக ரயில் நிலையத்தை சென்றடைந்தது. நல்ல இருட்டு ரயில் நிலையத்தில். "வாங்க சார் நடந்து போய்டலாம்" என்றேன்.
"என்ன இருந்தாலும் நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது" என்றார். "அட விடுங்க சார், உண்மை சில நேரம் கசக்க தான் செய்யும்" என்றேன்.
பௌர்ணமி இரவு.மார்கழி மாத குளிர் வேறு. நான் பேசிக்கொண்டே வந்தேன். அவர் ஹ்ம்ம் கொட்டி கொண்டே வந்தார். இரண்டு பக்கமும் வறண்ட நிலத்தை மட்டுமே கொண்ட பாதை அது. அவர் மனம் புண்படும் படி அப்படி சொன்னதை நினைத்து மனதிற்குள் சிரித்து கொண்டே அவரிடம் பேசிக்கொண்டே வந்தேன். அவர் ஹ்ம்ம் மட்டும் கொட்டி கொண்டே வந்தார்.
தீடீரென்று ஹ்ம்ம் கொட்டும் சத்தம் வரவில்லை. திரும்பி பார்த்தால், நிலா வெளிச்சத்தில் கண்ணுக்கு எட்டிய வரை யாரும் இல்லை. அவர் வந்ததற்கான அடையாளமே இல்லை. மார்கழி குளிரயிலும் என்னுடைய நெற்றியில் வியர்வை திட்டுக்கள். அதிகபட்ச இதய துடிப்பு. என்னுடைய கால்களுக்கு கீழே பூமி விலகுவது போல ஒரு எண்ணம். தலை சுற்றி வாந்தி வருவது போல உணர்ந்தேன்.
அவர் போர்த்தி கொண்டு அமர்ந்தது, TTE அவரிடம் டிக்கெட் கேட்காமல் சென்றது, அவருடைய கோபம் எல்லாம் மனதிற்குள் வந்து சென்றது.
சட்டென்று ஒரு புதர் அருகிலிருந்து அவர் வந்தார். "சார் கொஞ்சம் அவசரம், அது தான் சொல்லாம போய்ட்டேன். என்ன சார் பேய் அடிச்சமாதிரி இருக்கீங்க, நான் திடீர்னு இல்லைனதும் பயந்துடீங்க போல. ஹா ஹா ஹா" என்று சிரித்தார்.
எனக்கு நல்ல கோபம். "ஹலோ நான் திரும்ப திரும்ப சொல்றேன், பேய்னு ஒண்ணே கிடையாது. பேசாம வாங்க" என்றேன்.
அவர் என் அருகில் வந்தார். என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.தன்னுடைய கையை என் தோள் மீது போட்டார். இவ்வளவு பாரத்தை நான் இது வரை சுமந்ததே இல்லை. என்னால் மூச்சு விட முடியாத அளவிற்கு பாரம் அவரது கைகள்.
அவர் இன்னும் பாரத்தை அழுத்தி கொண்டே சொன்னார், "நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது சார்".
நான் பூமிக்குள் மெதுவாக புதைய ஆரம்பித்தேன்.............
ஆஃபிஸில் இருந்து அவசரமாக வீடு வந்து, கையில் கிடைத்த பொருட்களை எல்லாம் எடுத்து பையில் வைத்து அவசரமாக ரயில் நிலையம் வந்து சேர்ந்தேன். ரயிலில் ஏறி அமர்ந்தேன். ஒரு மாதிரி படபடப்பாக இருந்தது. எனக்கு side upper சீட். சைடு லோயரில் ஒருவர் முழுவதுமாக போர்த்தி கொண்டு அமர்ந்திருந்தார். AC குளிர் புதிது போல. ஏதோ அர்த்தமாக என்னை பார்த்து சிரித்தார். நானும் சிரித்து வைத்தேன். TTE டிக்கெட் செக் செய்து கொண்டே வந்தார். என் டிக்கெட்டில் கிறுக்கி விட்டு திரும்ப தந்தார். அவரது டிக்கெட்டை செக் செய்யவில்லை. ஒருவேளை முன்னமே செக் செய்திருப்பார் போல.
"சார் எங்க போறீங்க" என்று அவர் கேட்டார். நான் எனது ஊர் பெயரை சொன்னேன்.
"காலையில சீக்கிரமே போய்டுமே ரயில், எப்படி போவீங்க சார்" என்று கேட்டார்.
"6 மணி வரை ஸ்டேஷன் ல இருப்பேன் சார். அப்பறமா போவேன்" என்றேன்.
"ஏன் சார், 3 மணிக்கு நடந்து போலாமே சார் நீங்க" என்றார்.
"இல்லை சார், தனியா போகணும். அது தான் வேண்டாம்னு பாத்தேன்" என்றேன்.
"என்ன சார் ? பேய் பயமா" என்று சிரித்தார்.
அந்த சிரிப்பு என் தன்மானத்தை தட்டி எழுப்பியது. "அட போங்க சார், பேய் னு ஒண்ணு இந்த உலகத்துல கிடையாது சார். அதெல்லாம் சும்மா ஊரை ஏமாத்தற வேலை. ஏன் பேய் ராத்திரி தான் வருமா, பகல்ல வந்தா பேய்க்கு பயமா. என்னை பார்த்தா பேய்க்கே பேதி ஆகும்" என்று நக்கலா சிரித்து கொண்டே சொன்னேன்.
முகத்தை இறுக்கமாக வைத்து கொண்டார். "ஆசைகள் நிறைவேறாம செத்தவங்க பேயா அலைவாங்கனு நீங்க கேள்வி பட்டதில்லையா சார்" என்றார்.
"ஹா ஹா ஹா அப்படி பார்த்தா மனுஷனை விட பேய்ங்க தான் ஜாஸ்தியா இருக்கும். என்ன நீங்க பேய் ஆராய்ச்சியாளரா" என்று கேட்டேன்.
"என்ன இருந்தாலும் நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது சார்" என்றார்.
"சரி விடுங்க. ரொம்ப குளிருதா சார், போத்திகிட்டு இருக்கீங்க" என்றேன். மெய்யமாக சிரித்தார்.
"அது சரி, நீங்க எங்க போறீங்க சார்" என்றேன். என்னுடைய ஊர் பெயரை சொன்னார்.
"நீங்க எப்படி காலைல போவீங்க" என்று கேட்டேன்.
"அது தான் நீங்க இருக்கீங்கல. 3 மணிக்கு பேசிக்கிட்டே நடந்து போயிடலாம்" என்றார்.
"சூப்பர் சார். எனக்கு தூக்கம் வருது. நான் மேல போய் படுத்துகிறேன்" என்றேன்.
"Good Night" என்று அழுத்தமாக கூறினார்.
அதிகாலை 3 மணிக்கு சரியாக ரயில் நிலையத்தை சென்றடைந்தது. நல்ல இருட்டு ரயில் நிலையத்தில். "வாங்க சார் நடந்து போய்டலாம்" என்றேன்.
"என்ன இருந்தாலும் நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது" என்றார். "அட விடுங்க சார், உண்மை சில நேரம் கசக்க தான் செய்யும்" என்றேன்.
பௌர்ணமி இரவு.மார்கழி மாத குளிர் வேறு. நான் பேசிக்கொண்டே வந்தேன். அவர் ஹ்ம்ம் கொட்டி கொண்டே வந்தார். இரண்டு பக்கமும் வறண்ட நிலத்தை மட்டுமே கொண்ட பாதை அது. அவர் மனம் புண்படும் படி அப்படி சொன்னதை நினைத்து மனதிற்குள் சிரித்து கொண்டே அவரிடம் பேசிக்கொண்டே வந்தேன். அவர் ஹ்ம்ம் மட்டும் கொட்டி கொண்டே வந்தார்.
தீடீரென்று ஹ்ம்ம் கொட்டும் சத்தம் வரவில்லை. திரும்பி பார்த்தால், நிலா வெளிச்சத்தில் கண்ணுக்கு எட்டிய வரை யாரும் இல்லை. அவர் வந்ததற்கான அடையாளமே இல்லை. மார்கழி குளிரயிலும் என்னுடைய நெற்றியில் வியர்வை திட்டுக்கள். அதிகபட்ச இதய துடிப்பு. என்னுடைய கால்களுக்கு கீழே பூமி விலகுவது போல ஒரு எண்ணம். தலை சுற்றி வாந்தி வருவது போல உணர்ந்தேன்.
அவர் போர்த்தி கொண்டு அமர்ந்தது, TTE அவரிடம் டிக்கெட் கேட்காமல் சென்றது, அவருடைய கோபம் எல்லாம் மனதிற்குள் வந்து சென்றது.
சட்டென்று ஒரு புதர் அருகிலிருந்து அவர் வந்தார். "சார் கொஞ்சம் அவசரம், அது தான் சொல்லாம போய்ட்டேன். என்ன சார் பேய் அடிச்சமாதிரி இருக்கீங்க, நான் திடீர்னு இல்லைனதும் பயந்துடீங்க போல. ஹா ஹா ஹா" என்று சிரித்தார்.
எனக்கு நல்ல கோபம். "ஹலோ நான் திரும்ப திரும்ப சொல்றேன், பேய்னு ஒண்ணே கிடையாது. பேசாம வாங்க" என்றேன்.
அவர் என் அருகில் வந்தார். என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.தன்னுடைய கையை என் தோள் மீது போட்டார். இவ்வளவு பாரத்தை நான் இது வரை சுமந்ததே இல்லை. என்னால் மூச்சு விட முடியாத அளவிற்கு பாரம் அவரது கைகள்.
அவர் இன்னும் பாரத்தை அழுத்தி கொண்டே சொன்னார், "நீங்க அப்படி சொல்லிருக்க கூடாது சார்".
நான் பூமிக்குள் மெதுவாக புதைய ஆரம்பித்தேன்.............
